R. Rowell, Eleonora i Park

Miałam pisać kolejną laurkę, tym razem o książce „Córka łowcy demonów” J. Oliver, ale 1. nie wiem na czym stoję w kwestii kolejnych części (wydawnictwo obiecało wypowiedzieć się w tej sprawie, więc poczekam) 2. książka "Eleonora i Park"  skrzywdziła mnie tak bardzo, że wskoczyła na sam szczyt listy książek, o których należy napisać.

Park ma 16 lat, ugruntowaną pozycję w szkole (nie należy może do popularnych, ale nie jest też i na dole drabiny społecznej), normalną rodzinę i całkiem zwyczajne hobby (komiksy i muzyka). Jego normalność zostaje jednak zakłócona przez „nową”, czyli Eleonorę. Robiąc jej miejsce w autobusie łamie nie tylko nie pisaną umowę dotyczącą „nie wychylania się”, ale rozpoczyna ciąg zdarzeń nieuchronnie prowadzących do katastrofy. Przyczynia się do tego szczególnie fakt, że Eleonora wyróżnia się z tłumu: ma ogniście rude włosy, ubiera się w męskie cuchy i nie zwraca uwagi na opinie innych. A jednak to wszystko sprawia, że Park zapragnie poznać ją bliżej.

Rainbow Rowell stworzyła fantastyczną powieść dla młodzieży. Nie znajdziemy tam co prawda wspaniałych bitew, magii czy też supermocy, ale spotkamy genialnie wykreowanych bohaterów. To oni stanowią, w dużej części, o popularności tej książki. Park i Eleonora są postaciami praktycznie żywymi, wychodzą poza utarty w literaturze młodzieżowej schemat i wprowadzają „nową jakość”. I nie ważne, że akcja toczy się w 1986 roku. Bardzo szybko się o tym zapomina i nawet kasety magnetofonowe przestają razić. Bohaterowie mają wyraźnie zarysowane osobowości i poglądy, mają przeszłość, z którą muszą się zmierzyć, mają nawet określony styl bycia. Doskonale przedstawiono także całą ich głębie uczuć i odczuć – nie tylko względem siebie, ale także wobec bohaterów pobocznych. Przyznam się, że nie spodziewałam się, że dziennikarka (którą była Rowell) będzie potrafiła oddać tak dobrze całą psychologiczną stronę dojrzewania. Każda kolejna strona tylko potęgowała moje, bardzo pozytywne, zdziwienie.

Bardzo ciekawie poprowadzona jest także narracja. Rowell wprowadziła w swojej opowieści dwoje tytułowych narratorów. Dzięki temu poznajemy kolejne wydarzenia z dwóch różnych perspektyw. Jednocześnie wprowadzony podział na krótkie rozdziały umożliwia przerwanie lektury w dowolnym momencie (szczerze gratuluję każdemu komu udało się książkę odłożyć – ja czytałam nawet ukradkiem w pracy!).  Wszystko to, wraz z zastosowanym przez autorkę językiem doskonale pasującym do bohaterów sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko i z dużą przyjemnością. W tym miejscu należy też podkreślić, że książka jest też świetnie wydana.

I kolejna kwestia – fabuła. We wszystkich recenzjach znajdziecie opinie jaka to piękna opowieść o pierwszej miłości. Przykładem może być choćby opis z okładki: „Oto tocząca się w ciągu jednego roku szkolnego opowieść o dwojgu szesnastolatkach urodzonych pod nieszczęśliwą gwiazdą – dość mądrych, by zdawać sobie sprawę, że pierwszej miłości prawie nigdy nie udaje się przetrwać ale na tyle odważnych i zdesperowanych, by dać jej szansę”. Albo ta  zapowiedź:

 I to jest właśnie to, co złamało mi serce. Sięgając po Eleonorę i Parka spodziewałam się łatwej i przyjemnej opowieści o miłości. Oczywiście miłości pełnej przeszkód, ale przeszkód jak z telenoweli dla młodzieży: nadopiekuńczych rodziców, byłej eksdziewczyny/ekschłopaka, może zawistnych koleżanek, no ewentualnie jakiegoś rozdzielenia. Ale ta pozycja nie jest banalna. I myślę, że określanie jej mianem „książki o miłości” jest bardzo krzywdzące. Rowell bowiem przedstawia w tle całą gamę poważnych problemów: od ubóstwa graniczącego z nędzą, poprzez alkoholizm, znęcanie się aż po molestowanie. Wszystkie te kwestie pozbawione zaprezentowane są w sposób dosadny, bez upiększania, ale i bez dramatyzowania. I choć wydawać się może, że takie problemy są dalekie, dotykają coraz większy odsetek społeczeństwa. Poruszając tak trudne kwestie Rowell wskazuje także na możliwe rozwiązania, pozostawia nadzieję na to, że będzie lepiej. I to wydaje mi się być największą zaletą tej opowieści.

Rowell podjęła się bardzo trudnego zadania – pisania o byciu nastolatkiem, kiedy okres ten ma się dawno za sobą. Osiągnęła jednak gigantyczny sukces. Jest wzorem autora udowadniającego, że zrozumienie młodego człowieka wcale nie kończy się wraz z ukończeniem 30 lat. Jest też autorką, która dowodzi, że można stworzyć autentycznego bohatera w wieku dojrzewania.

W zapowiedzi tej opinii pisałam, że to książka która nie powinna powstać. Dalej podtrzymuję swoje słowa. Jeśli bowiem tak dobre publikacje są spłycane i stawiane w szeregu ze zwykłymi romansidłami to lepiej, żeby nie powstały. Książkę jednakże polecam. Bardzo, bardzo, bardzo mocno. Nie dajcie się nabrać słodkim opiniom o pięknej miłości. Ona złamie Wam serce,  nie będziecie mogli dojść do siebie przez długi czas. Sami jednak stwierdzicie, że było warto.

A z okazji Dnia Czytania Tolkiena (o Tolkienie więcej w poniedziałek - słowo!) wszystkim jego miłośnikom życzę, aby każda kolejna lektura jego dzieł była nowym doznaniem i nową refleksją, ale stałą przyjemnością. A tym, którzy Tolkiena nie znają życzę, aby nadrobili zaległości. :)